Guido Nieuwendijk (1967) makes brightly coloured and graphic highly contrasted paintings and wallpaintings.
Within his work he searches for the boundaries of the minimal. Using a reduced form language, his ambition is
to make work with a great expressiveness, while combining the serious with the light-footed.
The work is indebted to 20th century abstract art such as constructivism and minimalism, but stripped from the
absolutism of that time. It is an intuitive research of the formal aspects of painting, open and toned down, in
accordance with current time.
Elements from the visible reality, often caught in a flash, are the trigger to make a work. Rubbish on the street,
piled debris, a scribble on paper, are isolated from their original context and are formal and fundamental
starting-points for the work. The rhythm, the color, the disorder are combined with the formal aspects of painting.
Small, everyday, and trivial matters are isolated, abstracted and refined. The works form different open series
between which is hopped. The series are constantly being worked on, and findings are used from one series to another.
The paintings are methodical and intuitive, built layer upon layer, in which areas are insulated with masking tape.
Foreground and background strive for visual precedence. The new work is made directly on wooden panels.
The hard surface of the panels accentuates the contrast between flatness and depth even more. The precise
use of color and the well thought-out construction give the work its edge.
Architectural circumstances play an important role in the design of the wallpaintings. The works are designed
in advance for a specific space and can only function there. The wallpaintings have been integrated in the surroundings,
but keep a self-contained quality. The large scale provides a contrast with the small, anecdotal origin of the work.
The fresh and effective compositions tend to slow down our look, giving a moment of thought. In addition,
the work moves between two extremes: on the one hand, the signal-like paintings that are small autonomous objects,
and on the other hand, the large monumental wallpaintings that are part of their surroundings.
This work is level-headed and to-the-point.
Playing with expectations
Rules are to be bent
but rulers should always be straight
Guido Nieuwendijk (1967) maakt helder gekleurde en grafisch contrastrijke schilderijen en muurschilderingen.
Hij zoekt binnen zijn werk de grenzen op van het minimale. Zijn ambitie is om met een gereduceerde vormtaal
werk te maken met een grote zeggingskracht, en het serieuze te combineren met het lichtvoetige.
Het werk is schatplichtig aan de 20e eeuwse abstracte kunst zoals het constructivisme en het minimalisme,
maar ontdaan van het absolutisme van die tijd. Het is een intuïtief onderzoek naar de formele aspecten van
de schilderkunst, open en relativerend, aansluitend bij de huidige tijd.
Elementen uit de zichtbare werkelijkheid, vaak opgevangen in een flits, geven aanleiding om een werk te maken.
Rommel op straat, opgestapeld puin, een braakliggend terrein wordt geïsoleerd van de oorspronkelijke context en
wordt een formeel en inhoudelijk beginpunt voor het werk. Het ritme, de kleur, de wanordelijkheid wordt geschakeld met
de formele aspecten van de schilderkunst. Kleine, alledaagse, en triviale zaken worden geïsoleerd, geabstraheerd en verheven.
De werken vormen verschillende open series waartussen gehopt wordt. Aan de series wordt voortdurend gewerkt,
en bevindingen uit de ene serie worden meegenomen naar een andere.
De schilderijen zijn planmatig en intuïtief, laag over laag opgebouwd, waarbij delen geïsoleerd worden met schilderstape.
Voorgrond en achtergrond strijden om visuele voorrang. Het nieuwe werk is direct op houten panelen aangebracht.
Dit benadrukt door het harde oppervlak nóg meer het contrast tussen platheid en diepte.
Het precieze kleurgebruik en de doordachte opbouw geven het werk scherpte.
Bij de vormgeving van de muurschilderingen spelen architectonische omstandigheden een belangrijke rol.
De werken worden van tevoren ontworpen voor een specifieke ruimte en functioneren ook alleen daar.
De muurschilderingen zijn weliswaar geïntegreerd in de omgeving, maar houden een op zichzelf staande kwaliteit.
De schaal biedt een contrast met de kleine, anekdotische oorsprong van het werk.
Frisse en effectieve composities willen onze blik vertragen, een moment maken om bij stil te staan. Daarnaast
beweegt het werk zich tussen twee uitersten: enerzijds de signaal-achtige schilderijen als kleine autonome objecten,
anderzijds de grote monumentale muurschilderingen die deel van de omgeving worden.
Dit werk staat met beide benen op de grond. Het is helder en to-the-point.
Playing with expectations
Rules are to be bent
but rulers should always be straight